martes, noviembre 08, 2005

Cultura alemana 7: Vivienda

El primer problema que me encontré al llegar aquí vino dado por el hecho de que sin un contrato de vivienda virtualmente no existes en Alemania. Dado que yo pasé a alojarme de forma irreglamentaria en el pequeño piso de Corinna, pasé a habitar en este limbo inexistencial.
Los personajes que habitan en este limbo no pueden registrarse en ninguna parte, abrir una cuenta de un banco, y sobre todo, recibir la cartilla necesaria para poder trabajar. El resultado de esta gilipollez es que las personas que no tienen pelas para alquilar una casa, aparentemente no pueden currar, y por lo tanto no pueden ganar dinero para conseguir la vivienda.
Pero dejemos estas paradojas para los políticos alemanes, que, por otra parte, ahora ya tienen suficientes problemas con lo de hacer funcionar la "gran coalición". En mi caso la solución a este problema vino dado por un "contrato", más o menos ilegal, según el cual yo soy un subarrendado de Corinna, saliendo como por arte de magia de este limbo.

Ahora, dado que a finales de año debemos abandonar este piso, pues quedaba encontrar una nueva vivienda, bffff... algo en apariencia sencillo se puede transformar en un pais de locos en una misión imposible.

Se comienza por mirar en un periódico las ofertas céntricas existentes, se llama a un par de números y se fijan un par de visitas. Además, hay que resaltar que aquí todos los pisos estan sin amueblar, lo que tampoco es mucho problema si se tiene en cuenta que aún conservo del curso pasado:
  • Una silla. Como recordareis, recogida en la calle, después de un tandem con Corinna, ante su cara de asombro y su comentario: Coges muebles por la calle, cómo los pobres.

  • Un sofá. Heredado de la generación anterior, pero originalmente también recogido en la calle.

  • Una televisión. Comprada un día de resaca.
Se puede pensar que no es mucho, pero yo opino que con eso y una mesa, ya se puede sobrevivir, ¿no?. De todos modos estos días ya ando ojo avizor... que nunca se sabe lo que puede aparecer por la calle.

Bueno, comienza la primera tanda de visitas:
  • Llegamos a un extraño edificio, que se eleva sobre una tienda de animales y tiene pinta de antiguo. Dado que llegamos un poco temprano visitamos la tienda de animales, donde me sorprendió encontrar unas lustrosas, caras y asquerosas ratas, que deben ser el animal de compañía más dulce del mundo, puaggg. Cuando entramos en el edificio con la guía de la inmobiliaria cual sería nuestra sorpresa al encontrar una verdadera obra dentro. Un ir y venir de albañiles, apartamentos a medio construir, techos sin cubrir... y la guía nos dice con toda su cara que en una semana ya está todo listo. Descartado.

  • El segundo edificio que visitamos está bien situado, casi frente a Siemens, tiene unas fantasticas vistas a un parking, no le funcionan las persianas, tampoco las puertas, y no tiene ni cocina. Además de ser demasiado grande. Descartado.

  • La casa perfecta, Nauviesser Viertel, suelo de madera, vista trasera a un mini jardín, tamaño perfecto. Incluso no era cara. El problema es que el número de personas interesadas superaba la docena. Debido a eso tuvimos que cubrir el formulario estandar AX-2487BZ, donde nos preguntaban todos los datos relativos a nuestro estado financiero, civil, número de pie y color preferido (además de aportar pruebas para todo ello). Descartado.

  • Descartado. Descartado. Descartado...

Pero en el momento en el que ya nos empezábamos a desesperar nos surge una oportunidad inesperada, debido a un extraño inquilino. Corinna ya había intentado ponerse en contacto para organizar una visita, con resultados negativos... el tipo no contestó hasta una semana después, donde nos dijo una hora a la que podíamos visitar el piso.
La casa en cuestión está situada en una zona tranquila, cerca del bosque, pero a diez minutos a pie del centro de la ciudad. Allí nos juntamos con los demás interesados en visitar la vivienda, pero la cuestión es que pasan cinco minutos, diez minutos, quince minutos... y dado que no aparece nadie, la gente, ya cansada, se empieza a ir.
Y cuando ya quedamos nosotros solos llega un individuo de nuestra edad con aspecto de drogadicto, lo que hace que me acerque de forma instintiva al bolso de Corinna. Pero lo que hace el tipo al acercarse es preguntarnos si somos los que queremos visitar la casa... respondemos afirmativamente ante sus escusas por llegar tarde.

Los tres entramos en casa y el tipo timbra en el primer piso, donde abrió una mujer que resultó ser su madre.
- ¿Alguien ha preguntado por mí? - preguntó el tipiño.
- No, ¿por qué?... - responde la madre.
- Ahh, nada, le voy a enseñar mi piso a estos chicos.
- Y luego...
- Es que me voy a mudar.
- ¿?

Subimos dos tramos de escaleras más y llegamos a la vivienda en cuestión. Se puede observar cómo funcionan las relaciones familiares en Alemania: el chaval vivía, ya independiente, dos pisos más arriba que sus padres... que ni siquiera sabían que este se iba a mudar. Increible.

Al abrir la puerta del piso nos envuelve un extraño olor que no consigo identificar a la vez que dos gatos se dirigen corriendo hacia nosotros. En ese momento recuerdo la alergia de Corinna a estos dulces animales, por lo que la miro de reojo: Corinna se había parado en seco con cara de espanto, jeje, empezábamos bien.

Vamos recorriendo las habitaciones, observando que el piso estaba muy bien, preguntamos por los vecinos, gastos, electricidad... a la cuestión de la electricidad nos responde que el pagaba 50 euros mensuales, pero que eso era porque tenía dos terrarios con serpientes que consumían bastante (¿?)... y por último nos plantamos ante la puerta de la última habitación, cerrada, y de donde parecía proceder el extraño olor.
Menudo tipo. Al abrir la puerta entramos en la habitación de las chinchillas, una habitación con jaulas de madera echas a mano, una apestosa alfombra rota, y una pinta de cuadra que lo flipais... me recordaba al campo de concentración de cobayas, apiñadas hasta el hacinamiento, que en su día tuvo Sergio.

Después de esta corta visita (corta porque Corinna empezaba a moquear y a estornudar) llegamos a la conclusión de que este piso una vez limpio (es decir, bien limpio y desinfectado) era perfecto, por lo que al día siguiente ya telefoneamos a la inmobiliaria de cara a arreglar los trámites... y dado a que el tipo era un impresentable organizando las visitas, pues resultó que eramos los primeros y únicos interesados.

Todo un golpe de suerte.

7 Comentarios:

At 1:16 p. m., Blogger richirial said...

Jo, cuantas movidas. Una semana sin leer esto y vaya, como se va llenando... Voy a repasar blogs anteriores pq fijo que me perdí cosas. Hasta ahora!!

 
At 1:48 p. m., Blogger richirial said...

Pues sí sois afortunados, la verdad. Y no le vais a pedir un par de chinchillas para tenerlas de mascota en el piso? quien va a ahullentar a los intrusos cuando vosotros no estéis sino las chinchillas? Y sobre todo... en que ciudad está ese piso? cerca de saarbrüken, con suerte cerca de frankfurt...
Otra cosa... cuanto te cobraba Corina por ser su inkilino?jejeje. Curiosos los germanos...geegfgee
Oyes, me impactó tu comentario de que tus amigos somos los menos fiables para contar las cosas, eh? pero... esque es la puta verdad!!jejjej que triste, en serio. Y que conste que yo tampoco me fio de nosotros mismos...jejeje
Otro tema. Zarr, no fuiste nunca de senderismo por los viñedos de los Cañones del Sil? pq a mi estas fotos me recordaron mucho a los cañones, son paisajes cagaditos. Allí eche la meada de hasta entondes de mayor recorrido vertical, desde una piedra a unos cuantos metros de altura. (Unos ciento y pico metros) Luego esa hazaña fue superada, claro (no coments) En fin, zalo, no hay nada como salir de casa para aprender a apreciar lo que tienes en tu propia casa, no?y sobre todo, para apreciar que tienes una casa propia, jejej que lio!en fin, chau!!

 
At 7:09 p. m., Blogger gachan said...

Estou empezando a ler os post e paracen bastante interesantes e nada aburridos,a partir de ahora non so vou a ollar as fotos senon k tamen leerei as vosas aventuras,bueno menos as de trigo (jaja) e broma;por certo parece ser k este ano deixaches de lado o de contar as borracheras e vas mais as cousas k vos pasan a ambolos dous(ti mais tua chorva) e pareceme ben,hasta ahora son bastante amenas,k cousas vos pasan por ahi,k vda aburrida a nosa.
Outra cousa,o mais sentido pesame a vicente por 8segun el) o fracaso das probas fisicas,e unha pena porke se notaba k te o estabas currando meu,epoñiaslle moitas ganas,pero bueno aver se pa a proxima.
Sejo vouche dar unha boa noticia:"Call of duty 2!!!!!!!!!!!!",tes k velo e flipas e o no va mais!!!.Cando keiras acercate a "habitacion do vicio",e facemos unha entrega de rehenes pork m parece k me tes algo ainda por ahi non?...
Mora molouche a camisite de advent children?,para k vexas o k e un amigo (mais friki ka ti claro).
Bueno saudos e k vos vaia ben a todos menos a un.

 
At 12:59 p. m., Blogger richirial said...

Gachan, e quen é ese un? non e que me de por aludido, pero weno, teño curiosidade.

Por certo, estiven onte con danone e di que qué pasa co vicio, que a ver cando quedamos pa darlle ó vicio a un the train, por exemplo. Chau!!

 
At 2:14 p. m., Blogger gachan said...

Para aqueles que estean desactualizados con respecto o tema dos pc cos xogos,non vos preocupedes k eu gardoos ben gardadiños para cando keirades,para cando acabedes esas carreiras de fondo k estades facendo e poidades currar e comprar un pc como dios manda,k non aija k encendelo e poder ir de compras ata k empece windows.
A verdade e k e unha "merda" esto de ter amigos universitarios pk non podes compartir experiencias como "k tal vas na fase do desembarco dos rangers" ou k "tal vas coas ratas do deserto contra Rommel" pero bueno ai k sufrilo en silencio..paciencia...
Por certo co tema do magosto non e mala idea promocionar un pouco a nosa cultura e xuntarnos uns cuantos amig@s e botar uns contos, e unha pena k se perdan estas costumes k tan arraigadas as temos, k por certo o outro dia nun kiosko kedime con dous omes k iban comprar o periodico e cando viron unha cesta con trompos e violas,miraronse con cara de sambrados e dixeron "aun se fabrican estos artilugios?,dame tres!" (tres cada un).Bueno e Vilagarcia aki xa pasan de trompos bolas,corda,escondite,pies quitos..etc...k tempos akeles.seguramente os poñerian nun estante coa intencion de adornar.
Bueno ..aparte desto kero dicir k xa estan ahi as navidades e supoño k habera k facer un Counter por suposto,eu estou esperando k me digades se podedes, ou non ,pa facer un cando keirades,...ala ahi keda...veña saudos a todos menos a dous!

 
At 1:00 p. m., Blogger richirial said...

Ainda que a intencionalidade dos actos e os comentarios esté en entredito, non hai nada máis lexos da realidade. Vese que @ que informou non me coñece, e a informada tampouco pq non sabe o contexto. Vamos, que pensar que se sabe todo é como pensar que un é Reverte, e fachandea de selo, jejejj (pili, non sinalo a ninguén, nin a ti tampouco, pero antes de afirmar que son un aguililla deberías saber máis do tema, e como moi ben sinalou o rivas o venres night de san teleco, "no juzgues si no quieres ser juzgado". En fin, que vivan os infravalorados!! pq a propia coyuntura de mercado situa cada precio no seu valor optimo e tarde ou temprano subirá a súa cotizacion!! jejeej, vaia paranoia.
(joer, é que ultimamente todo son rajes hacia a miña persoa) En fin, chau

 
At 12:14 a. m., Blogger richirial said...

A verdade é que este ultimo comment non me parece tan grave, como para poñerse así,pili, simplemente cada un ten dereito a defenderse, non? e non o puxen ca intencion de ofender, vaia, non como os seguintes que puxestedes. Buah, en fin.

 

Publicar un comentario

<< Home